Jeśli trafiają mi się literackie inspiracje, to debiut Emilie Pine bez wątpienia nią jest. „O tym się nie mówi” - zbiór sześciu niezwykle intymnych esejów, które pochłonęłam w jeden wieczór. Zamykając ukończoną książkę, okryłam się płaszczem wstydu. Lekkość, z jaką przebrnęłam przez fragmenty życia Emilie, otuliła mój policzek dotkliwym rumieńcem.
Nałogowo usuwam z obserwowanych tych znajomych, którzy wrzucają na swoje tablice zdjęcia pobitych psów, porzuconych bez nadziei dzieci, zbombardowanych gdzieś daleko wiosek. Potem nogą upycham wstyd, który wyłazi z każdego zakamarka rzeczywistości. Bo znów odwróciłam wzrok, znów stchórzyłam, znów żyję nazbyt biernie. Te wyrzuty krążą we krwi przez kilka długich dni a to i tak krócej niż brutalne obrazy, zauważone gdzieś mimochodem. Te są bardziej uparte, potrafią świdrować myśli tygodniami.